poezi të përkthyera

Jorgos Seferis

Refuzimi


Në bregdetin e fshehur
të bardhë si një pëllumb
etje kishim një mesditë
Por uji është i njelmët.

Mbi rërën e artë
shkruajtëm emrin e saj
mirë që fryu puhija
dhe u fshi emri i saj

Me ç'farë zemre e frymëzimi
ç'farë shprese e ç'farë pasioni morëm jetën tonë gabim
dhe ndëruam jetë.


Jorgos Sarantaris
 
Flas
 
 
Flas sepse ekziston nje qiell që dëgjon
Flas sepse flasin sytë e tu
Nuk ekziston det, nuk ekziston vend
Kur sytë e tu nuk flasin
Kur  sytë e tu flasin  unë kërcej
Pak gjelbërim shkelin këmbët e mia
Era fryn dhe na dëgjon.
 
 

 Kush i çmendur nga dashuria është ?


Kush i çmendur nga dashuria është ?
le të bëjë gropa në të gdhirë
të vemi atje të pimë
shiun.
me që ne , nën çdo çati strehohemi
Në çdo oborr
Era kapistron qiellin
pemët
dhe toka shterpë
brënda nesh fundoset .





Kostis Palamas
Udhëtimi


Më shtrëngon vuajtja si lak në qaf
dhe brënda në zemër më duket si gjarpër.
Çuditërisht dua të filloj udhëtimin,
pa përfundim.

Rrugën ngandalë të përshkoj
por asgjëkundi dhe kurrë të mos qëndroj,
frymë të mos gjej,të gjitha t’i ngatëroj
me botë të verbër dhe të heshtur.

Të ndjej rrotull sheshe të shkreta,
shtëpi të mbyllura,oxhaqe të shuajtura
lart të mos ndriçojë asnjë yll,
dhe poshtë asnjë grua.

Në qoftëse gjendem në një udhëtim të tillë,
Pa përfundim,shkretëtirë,në një vend të panjohur,
Nuk do kem dëshirë të tepërt si tani,
E dashur,nga ty humba!

 
 
 
 
 
 
 
 
 
Jorgos Saradaris
Ishte një grua, ishte ëndër…

Ishte grua, ishte ëndër ,ishin që të dyja
Gjumi më pengonte ta shikoja në sy
Por e puthja dhe gojën i mbaja
Si te ishte erë dhe te ishte mish
Më thoshte që më dashuronte, por nuk e dëgjoja pastër.

Më thoshte që dhimte po mos të rronte me mua
Ishte e zbehtë dhe trembësha për ngjyrën e saj
Çuditesha që ndieja shëndetin e saj
si shëndetin tim.

Kur u ndamë gjithmone natën.
Boshllëku mbuloi të ecurin e saj
Iku dhe gjithmonë haroja mënyrën e ikjes së saj.

Dita e re ndizej brënda meje përpara se të gdhihej
Ishte mëngjez kur këndoja.
Kur vetëm gërmoja
Dhe nuk e mendoja më atë.











Taqis Sinopulos
I djeguri

Shikoni hyri në flakë! tha njëri nga turma.
Kthyhen sytë shpejt.Ishte
në të vërtet ai që ktheu fytyrën
kur i folëm.
Dhe tani digjet.Por nuk theret ndihmë.


Guroj.Them të vete atje.Ta prek me dorën time.
Jam i  çuditëshëm si njeri.
Kush është ai që hidhet në flakë krenar?
Trupi i tij njerzor nuk i dhëmb?

Vendi këtu është i errët.Dhe i vështirë.Kam frikë.
Zjarin e huaj mos e trazo me thanë.

Por ai digjej vetëm.
Dhe sa zhdukej aq i shkëlqente fytyra.
Bëhej diell.
Në kohën tonë si në kohë të kaluara
Të tjerë janë brënda në flakë dhe të tjerët duartrokasin.
 



Arjiris Eftaliotis

Kënga e tavernës

Mer thikën pritëm dhe hidh copat e mia  në breg të detit,
Syri im!
Që nga çasti që më le, këtë botë neverita,
Dhe nuk shpresoj më për mirë. Humba.

Po vesh tani të bardhat e tua dhe florinjte e tu,
do të vije koha që do të vajtosh,  
kur do të qëndrosh në varrin tim të më thuash një ankesë,
Do të më gjesh dhe nëqoftëse dhëmb.

Mer flakë dhe më digj dhe bashkë me hirin tim,
në det të hapur ta shpërndash,
nazjaria ime Ipirotisa
Pyeta dhe më thanë që tjetër dashuron.


Jorgos Zalokostas
Puthja
Një bareshë dashurova, një vajzë lakmuese,
dhe e dashurova shumë,
isha zog që klithja,
dhjetë vjeç djalë.

Një ditë që rinim në barin me lulet e çelura,
-Maro, një fjalë do të them.
Maro, i thashë, të dua,
çmendëm për ty.

Nga mesi më rrëmbeu, më puthi në buzë
dhe më tha: -Për rënkimet, për dashurin e dhimbshme
Je i vogël akoma.

U rrita dhe e kërkoj…por tjetrin kërkon zemra e saj
dhe më haron mua të shkretin…
Por unë nuk e harroj
kurë puthjen e saj.



K.P.Kavafis

Qirinjtë
Ditët e ardhshme qëndrojnë përpara nesh
si një seri qirinjë të ndezur-
të florinjta, të ngrohta dhe energjike .

Ditët e kaluara pas ngelin,
një radhe e trishtueshme qirinjë të shuajtur
më të afërtat nxjerin tym akoma,
qirinjë të ftohtë, të shkrirë.

Nuk dua t’i shikoj më hidhëron pamja e tyre
më hidhëron drita e e tyre të kujtohem
Përpara shikoj qirinjtë e mi të ndezur.

Nuk dua të kthehem që të mos i shikoj dhe tmerrohem
sa shpejtë që radha e zymtë zgjatet
sa shpejtë që qirinjtë e shuar shumohen.







Taqis Varviciotis


Dëgjo fëmijtë

Dëgjo fëmijët qe gjëmojnë brënda në bodrum
Të shtypur nga retë e rënda
Që kanë zbritur mbi tokë

Kujto fërshëllimën e zgjatur të trenit
Ndarjen e ndritshme
Që jetove vetëm në ëndrat e tua

Ora e stacionit
Shënon prapë mesnatë

Dëbora bie papushim
Mbuluar të gjitha
Mbuluar akoma dhe fanarin e verdhë dhe të lagur të rrugës
Që rri pa gjumë vetëm tërë natën

Heshtja çan erën si një thikë
Dritat vajtojnë të grumbulluara
Në të fjeturën karocën e dimrit.


Janis Ricos
Greqia

Degë rushi të thyera, gurë, gjëmba dhe një shtambë.
Ara u shkretua. Mbyllur prej vitesh shtëpia.
Nuk u rikthye që atëhere Vangjeli.Prapa nga stalla
duket një pjesë deti, e kaltër e erët.
Kalin e tij e kishte shitur në ditë të vështira- një kalë i kuqë
me një vulë të bardhë në syrin e majtë.
‘Një pupël pulbardhe ra në degët e thara.
Në portë, përballet me plakën që thotë:
do regullojmë jetën tonë.Tjetri nuk foli.Shikonte tutje bënte kryqin
dhe ecte sikur do të takonte dorën e plakës ose atë pupël.